De CLARITY-wet definieerde 'Volwassen' Blockchains. Dit is wat er werd gemist.

Naarmate de digitale activabranche zich ontwikkelt, verandert ook de taal die we gebruiken om deze te beschrijven. Een veelbelovende nieuwe term — “volwassen blockchain” — is via de CLARITY Act in het regelgevende discours gekomen, een tweepartij-wetsvoorstel dat gericht is op het bieden van broodnodige regelgevende duidelijkheid rond digitale activa in de VS. Onder andere definieert het een “volwassen blockchain” als een die voldoende gedecentraliseerd is en niet afhankelijk is van een enkele persoon of entiteit om te functioneren.

Dit maakt decentralisatie tot een kritieke juridische onderscheiding, en kan ook bepalen of een activum op een bepaald netwerk als een effect moet worden behandeld.

Echter, het voldoen aan de definitie van gedecentraliseerd betekent niet dat een blockchain klaar is voor wereldwijde schaalgrootte of adoptie in de echte wereld. Om blockchain-technologie naar het grote publiek en het dagelijks gebruik te brengen, moet volwassenheid meer betekenen dan alleen decentralisatie: het moet ook operationele gereedheid inhouden, oftewel het vermogen van een netwerk om prestaties, betrouwbaarheid en schaalbaarheid te leveren onder deze omstandigheden. Decentralisatie is en moet een fundamentele pijler van blockchain blijven. Het waarborgt veerkracht, neutraliteit en censuurbestendigheid. Maar decentralisatie alleen is niet voldoende. Een blockchain die sterk gedecentraliseerd is maar niet betrouwbaar kan schalen, routinematig storingen kent, of transacties pas na minuten van onzekerheid bevestigt, zal moeite hebben om de soorten toepassingen (betalingen, identiteitsverificatie, getokeniseerde activa) te ondersteunen waar de wereld klaar voor is.

Sommige blockchains van vandaag, zoals Ethereum en Cardano, ervaren nog wat men groeipijnen zou kunnen noemen. Hun engineeringteams richten zich op het oplossen van uitdagingen op de baselaag: het schalen voorbij transacties met dubbele cijfers per seconde, het verkorten van finalisatietijden van minuten naar seconden, het stabiliseren van consensusmechanismen, of het aanpakken van de betrouwbaarheid van de uptime. Deze uitdagingen zijn reëel en het werk is belangrijk. Maar ze geven ook aan dat het netwerk zich nog in de ontwikkelingsfase bevindt en nog niet klaar is om gebruik te ondersteunen met hoge inzetten en productiekwaliteit.

Daarentegen hebben enkele blockchains, zoals Solana en Algorand, deze fundamentele obstakels al overwonnen. Zij hebben bewezen in staat te zijn om hoge doorvoer, lage latentie, finaliteit binnen drie seconden en vrijwel geen uitvaltijd te leveren. Deze netwerken zijn niet bezig met het stabiliseren. Hun focus ligt op het vereenvoudigen van de gebruikerservaring, het onboarden van niet-Web3-ontwikkelaars, de integratie met gedecentraliseerde identiteitssystemen en het ondersteunen van gereguleerde toepassingen zoals betalingen, tokenisatie en zelfs transacties met AI-agenten.

Deze verschuiving (van overleving naar bruikbaarheid) is de echte graadmeter van een volwassen blockchain. Het is wat de gereedheid aangeeft, niet alleen voor regelgevers, maar ook voor ontwikkelaars, ondernemingen en eindgebruikers.

Dus hoe herkennen we blockchainrijpheid in de praktijk? Een aanwijzing is de roadmap. Als een blockchainroadmap wordt gedomineerd door protocol-upgrades op hoog niveau, herziening van de kerninfrastructuur of fundamentele schaalbaarheidsverbeteringen, vaak uitgedrukt in jaren, is het waarschijnlijk dat hij nog steeds probeert te stabiliseren. Dat betekent niet dat hij niet zal rijpen, maar hij is er nog niet.

Aan de andere kant, als de roadmap gericht is op nieuwe functies en het uitbreiden van bruikbaarheid, integraties en nieuwe use cases, is dat een sterk signaal dat de keten tevreden is met zijn technische fundament en in staat is om op te schalen.

Decentralisatie is belangrijk, en de aandacht die de CLARITY Act hieraan besteedt is een goede zaak. Door het concept van blockchainrijpheid te introduceren, nodigt de voorgestelde wetgeving ons uit om verder te kijken dan een universele aanpak en te beginnen met het onderscheiden van netwerken, niet alleen op basis van ideologie, maar ook op architectuur, prestaties en doelstellingen. Het legt ook de basis voor institutionele adoptie, waarbij ketens die voldoen aan zowel decentralisatie- als operationele rijpheidscriteria kunnen worden beschouwd als werkelijk publieke infrastructuur.

In een wereld waarin blockchains worden verwacht miljarden aan waarde af te wikkelen, cruciale identiteitsgegevens te hosten en geautomatiseerde machine-tot-machine betalingen aan te sturen, zijn zowel de trustlessness als de betrouwbaarheid essentieel. We moeten decentralisatie als een niet-onderhandelbaar principe behouden, maar we moeten ook vasthouden aan betrouwbaarheid in de echte wereld.

Volwassenheid, in deze uitgebreide betekenis, draait om balans. Het gaat om ketens die decentralisatie hebben behouden terwijl ze prestaties van ondernemingsniveau leveren. Ketens die niet alleen weerstand bieden tegen overname, maar ook tegen falen. Ketens die klaar zijn, niet alleen voor crypto-native experimenten, maar ook voor betekenisvolle adoptie in sectoren zoals financiën, energie, mobiliteit en daarbuiten.

De toekomst van blockchain zal niet alleen door ideologie worden gevormd. Het zal worden bepaald door netwerken die klaar zijn om te integreren, te schalen, onmiddellijk te verrekenen, en stilletjes op te gaan in de infrastructuur van het dagelijks leven. Dat is het soort volwassenheid dat deze industrie zal bewegen van speculatie naar betekenisvolheid.