Crypto-reclame is van nature politiek — en dat is een goede zaak

Adverteren in crypto heeft vaak geprobeerd een revolutie te verkopen.

“Als alles in orde is, verander dan niets” zegt de laatste Coinbase-tv-reclame, terwijl Groot-Brittannië op de achtergrond uit elkaar valt. Larry David’s FTX-reclame vergeleek crypto met de uitvinding van het wiel, hoewel zijn karakter niet overtuigd was.

Maar zelfs campagnes die niet zo provocerend zijn, zijn nog steeds onafscheidelijk verbonden met de wereldvisie van de industrie. Een wereldvisie die de financiële en maatschappelijke normen waarmee wij leven, uitdaagt.

De producten van crypto roepen vragen op over controle, toegang en vertrouwen. En daarom klinken de boodschappen en advertenties van de industrie zo vaak als belangenbehartiging. Deze politieke zienswijze is ook een van de redenen waarom de industrie en haar advertenties door de jaren heen zoveel onderdrukking hebben ervaren.

Vanaf het begin heeft de digitale activasector zich gepositioneerd als een kracht die macht geeft en democratiseert. Het heeft het gecentraliseerde monetaire beleid ter discussie gesteld en alternatieven voorgesteld voor de werking van traditionele financiële systemen. Dit zijn geen neutrale standpunten.

Deze bedreiging voor gevestigde systemen die door de industrie wordt gevormd, is een factor waarom regelgeving rond wat digitale activabedrijven kunnen doen of zeggen zo lang heeft geduurd om zich te ontwikkelen. Zelfs vandaag, wanneer advertenties van cryptobedrijven deze systemische kritiek aanstippen, voelen sommige leden van het publiek zich beledigd en komen toezichthouders in de weg bij de distributie.

Coinbase's nu beruchte Britse advertentie, dat de geest van crypto-pleitbezorging tot zijn logische en creatieve conclusie brengt, is een perfect voorbeeld. De boodschap, dat crypto een potentiële oplossing biedt voor een gebroken economie, noemde misschien geen partij of kandidaat, maar leverde toch een krachtige uitspraak over beleid en wees met een beschuldigende vinger naar wat niet werkt in het moderne Engeland.

Clearcast, de instantie die instemt of weigert welke advertenties op Britse televisienetwerken mogen worden uitgezonden, keurde de advertentie af op grond dat deze “cryptocurrency presenteerde als een mogelijke oplossing voor economische uitdagingen, zonder voldoende bewijs voor deze bewering of waarschuwingen over de mogelijke volatiliteit en risico’s”.

Toch, zelfs nu crypto-berichten worden afgewezen door regelgevers en uitgezendreclameplatforms, beginnen belangrijke politieke actoren, met name in de VS, het te omarmen.

Niet ondanks de politieke toon, maar juist daarom.

Bij een recent panel, Trump-strateeg Chris LaCivita en Democraat kampagnemanager David Plouffe vonden zeldzame overeenstemming: crypto is nu een politiek onderwerp dat steun verdient. LaCivita noemde het een “klassiek groeionderwerp,” dat de deuren opent voor jonge en minderheidskiezers, terwijl Plouffe waarschuwde:

„Tientallen miljoenen Amerikanen hebben een grote wens om hier deel van uit te maken. Dus als politicus is het zeer gevaarlijk om te zeggen: we gaan jullie negeren.”

Zowel LaCivita als Plouffe gaven aan dat het bezit van crypto zo’n belangrijk sociaal vraagstuk is geworden dat het complete groepen kiezers kan beïnvloeden. Partijen nemen hier nota van, nemen standpunten in en hervormen financiële ecosystemen wanneer zij aan de macht komen.

In een wereld waarin zelfs het idee van een crypto-kiezer met één onderwerp serieus wordt genomen door campagnemanagers, hoe kan het dan iemand verbazen dat de industrie politiek klinkt?

Het debat over de vraag of reclame die politieke kwesties behandelt anders behandeld moet worden, woedt al meer dan tien jaar, sinds sociale media een dominante kracht werden in moderne Amerikaanse verkiezingscycli. Wat begon als een zorg over transparantie in democratische campagnes, is sindsdien uitgegroeid tot een veel bredere vraag: wie krijgt het woord, en onder welke voorwaarden, wanneer de boodschap het bestaande gezag uitdaagt?

Regulatoren en distributieplatformen beweren vaak dat er een duidelijke, technische scheidslijn bestaat tussen politieke en niet-politieke inhoud. In de praktijk werkt het echter niet zo. Wat als politiek wordt beschouwd, hangt vaak af van het heersende klimaat. Berichten die het ene jaar worden toegestaan, kunnen het volgende jaar worden geblokkeerd doordat de regels worden aangepast door sociale mediaplatformen of wetgevende instanties.

Neem de aankomende EU Wet op Transparantie en Gerichtheid van Politieke Reclame als voorbeeld. Deze nieuwe regel, die in oktober 2025 van kracht wordt, zal aanscherpen wat wordt beschouwd als politieke inhoud, waarbij de definitie wordt uitgebreid tot elke advertentie die de publieke opinie over beleid zou kunnen beïnvloeden. Als reactie hierop hebben Meta en Google reeds aangegeven dat zij zullen beëindig alle politieke, electorale en sociale kwesties advertenties in de EU wanneer de regels in oktober van kracht worden. Dit is een perfect voorbeeld van een regelgeving die, hoewel goedbedoeld, op een dag helaas obstakels kan veroorzaken.

Als crypto-advertenties steeds meer klinken als politieke boodschappen, is dat geen vergissing. Het is een weerspiegeling van wat het product daadwerkelijk vertegenwoordigt, en online mediaplatforms zouden daar niet tussen moeten komen.

De toekomst van de industrie is er één waarin digitale activa een steeds meer aanwezig onderdeel van ons dagelijks leven worden. Naarmate deze technologieën dieper verankerd raken, zullen de alternatieven die zij bieden alleen maar belangrijker worden voor mensen. De invloed van het ‘crypto-electoraat’ in de Amerikaanse verkiezingscyclus van 2024 zal ongetwijfeld worden gerepliceerd in andere democratieën wereldwijd en meer partijen zullen het een onderdeel maken van hun beleidsprogramma's.

Er zullen steeds meer crypto-advertenties komen die rechtstreeks inspelen op de maatschappelijke kwesties die de industrie vertegenwoordigt. Dit is iets dat verwacht en omarmd moet worden, niet gevreesd of onderdrukt. Om impact te hebben, moeten innovaties de ruimte krijgen om provocerend, uitgesproken en, zeker weten — politiek te communiceren.

Het is pas dan dat we open en eerlijke gesprekken kunnen voeren over wat er mis is in ons huidige systeem, en hoe we het mogelijk kunnen verbeteren.