Keyrock: De Buyback-boom in Crypto Test de Financiële Volwassenheid van de Industrie

Naarmate token-inkoopprogramma's aan populariteit winnen in de crypto, waarschuwt Amir Hajian, hoofd onderzoek bij market making bedrijf Keyrock, in een nieuw rapport dat elke uitgegeven dollar aan het terugkopen van tokens een dollar is die wordt afgeleid van groei en innovatie, waarmee de verborgen opportuniteitskosten achter de schijn van vertrouwen worden benadrukt.

Token buybacks houden in dat blockchainprojecten hun eigen tokens terugkopen van de open markt, vergelijkbaar met aandeleninkoopprogramma's. Deze strategie onttrekt de circulerende voorraad aan de markt, creëert schaarste en kan de waarde van de token verhogen om vertrouwen aan investeerders te signaleren.

De opkomst van token inkopen markeert een keerpunt in hoe crypto volwassenheid definieert, stelt Hajian in het rapport dat met CoinDesk is gedeeld, waarbij hij schrijft dat wat begon als een inspanning om te bewijzen dat protocollen waarde konden teruggeven zoals bedrijven, is geworden tot een stresstest van hun financiële realisme. Het belangrijkste punt is of protocollen kunnen terugkopen met de terughoudendheid van een centrale bank in plaats van de nerveuze reflexen van een bullmarkt.

Een groot deel van dit kapitaal voor aandeleninkoop komt uit de schatkist in plaats van uit terugkerende inkomsten, wat blootlegt hoe snel de zoektocht naar legitimiteit toekomstige financieringsmogelijkheden kan uitputten.

Met duidelijkere regelgeving die vorm krijgt in de VS voor crypto en protocollen die eindelijk consistente fee-inkomsten genereren, zijn token buybacks naar voren gekomen als de voorkeursmethode om omzet te koppelen aan houderswaarde.

Hajian stelt vast dat de uitbetalingen van het protocol aan tokenhouders sinds 2024 met meer dan 400% zijn gestegen, en bijna $800 miljoen hebben bereikt in het derde kwartaal van 2025.

Bij 12 bestudeerde protocollen die inkomsten distribueren, keerden teams gemiddeld 64% van de totale inkomsten uit aan houders, aanzienlijk hoger dan traditionele DAO's, die ongeveer driekwart van de uitgaven herinvesteren in groei en ontwikkeling.

Die verschuiving naar uitkeringen in plaats van herinvestering, schrijft Hajian, heeft protocollen gedwongen de grenzen van eenmalige schatkistuitgaven onder ogen te zien. Naarmate de markten volwassen worden en de inkomsten normaliseren, kunnen projecten zich geen buybacks meer veroorloven die kapitaal als eindeloos beschouwen of timing als onbelangrijk.

Als reactie hierop heroverwegen sommige teams hoe en wanneer waarde terug moet vloeien naar houders, waarbij heraankopen worden gekoppeld aan waarderingsindicatoren, kasstroomsterkte en marktomstandigheden in plaats van vaste percentages.

Hajian wijst op de opkomst van op triggers gebaseerde en op opties gebaseerde modellen als vroege tekenen van deze verschuiving, die zijn ontworpen om aandeleninkoop cyclisch tegengesteld, inkomstengevoelig en duurzaam te maken, voorbij de volgende bullcyclus.

Trigger-gebaseerde systemen koppelen uitgaven aan meetbare fundamentele factoren, zoals waarderingsmultiples of volledig verwaterde waarde-bereiken, waardoor de allocaties worden verhoogd wanneer tokens ondergewaardeerd lijken en worden teruggeschroefd wanneer de prijzen stijgen.

Optie-gebaseerde structuren gaan een stap verder en stellen protocollen in staat om gedekte puts te verkopen en premie-inkomsten te verdienen, terwijl zij zich committeren aan toekomstige aankoopniveaus, een ontwerp dat omzet genereert, zelfs wanneer geen terugkoop plaatsvindt.

Hajian stelt dat deze modellen samen een rijpere benadering van tokenomics weerspiegelen en schrijft dat ze gezond zijn voor kasbeheer omdat ze buybacks afstemmen op reële marktomstandigheden.

Het rapport waarschuwt ook dat de uitvoeringskwaliteit een onderschat risico blijft.

De meeste projecten gebruiken taker orders die liquiditeit wegnemen uit dunne orderboeken, waardoor prijsschommelingen worden overdreven zodra het kopen stopt. Het afstemmen van terugkoopacties op organisch volume en het vertrouwen op maker orders, schrijft Hajian, zou protocollen in staat stellen om liquiditeit toe te voegen in plaats van deze te verbruiken.

Dus, wanneer behoren token buybacks plaats te vinden?

Een protocol zou alleen buybacks moeten starten zodra zijn inkomsten terugkerend zijn, de schatkist ten minste twee jaar aan operationele kosten kan dekken, en zijn waarderingsmultiples suggereren dat de token onder de fundamentele waarde wordt verhandeld, betoogt Hajian.

Volwassen projecten voeren doorgaans terugkoopacties uit wanneer de financiële kracht duidelijk is: de omzet is stabiel, de marktliquiditeit is diepgaand, en de waardering van het protocol heeft niveaus bereikt waarbij kapitaalrendementen economisch logisch zijn in plaats van promotioneel.

Daarentegen zetten nieuwere teams vaak te vroeg buybacks in om gebruikers of aandacht te trekken, waarbij ze zichtbaarheid verwarren met waarde. Deze voortijdige buybacks putten de reserves uit die nodig zijn om productontwikkeling, groei en R&D te financieren, schrijft Hajian.

Het zou wel eens kunnen zijn dat de echte test niet de aanwezigheid van een inkoopbeleid is, maar de discipline om te wachten totdat de fundamenten er een rechtvaardigen. Inkoopacties zijn geen bewijs van succes, maar eerder een maatstaf voor de vraag of crypto kan evolueren van het verspreiden van beloften naar het beheren van winst.